Διαβάζοντας κανείς το ποίημα της Αλεξάνδρας Ζερβού καταλαβαίνει  πως έχει πάρει από τον Σισύφειο μύθο το βασικό μοτίβο, τον ήρωα, που δέχεται αδιαμαρτύρητα τη θεϊκή εντολή της τιμωρίας του στο διηνεκές.

Από κει και ύστερα βάζει τον ήρωά μας να αυτοπαρουσιάζεται παρακολουθώντας τη μπαγκέτα, που με μαεστρία κατευθύνει η ποιήτρια  προς μια  άλλη αιρετική  ματιά.

Ενώ ως ένα σημείο βάδιζε μηχανικά πάνω στην πεπατημένη πλήρως ευθυγραμμισμένος με τον παραδοσιακό του  ρόλο ξαφνικά μας εκπλήσσει ευχάριστα΄΄Μέχρι που αλλαξοπίστησα.

Ελάφρωσα τα κείμενά μου

κι είπα να ξεπληρώσω τα δάνεια.΄΄και συνεχίζει ενδεδυμένος το νέο του ρόλο΄΄ Κι ακόμη τώρα,

 ανελλιπώς κάθε πρωί,

σοφός και μεταμελημένος,  

αναρριχώμαι  μέχρι την κορφή

 για ν’ αποδώσω τις αιώνιες πέτρες,

 που βάρυναν αφόρητα

κάνει το ίδιο αλλά αυτή τη φορά δεν το κάνει ως υποχρέωσή του με βάση την τιμωρία των θεών αλλά ως δάνειο τοποθετώντας έτσι τα πράγματα σε άλλη βάση.

Μια άλλη ματιά με δυο κουβέντες. Πρωτόγνωρη, αιρετική, σαγηνευτική; Διαλέγετε και παίρνετε.

Γιώργος Φοντριέ

Μου αρέσει!Μου αρέσει!