Η γυναίκα με τις μποτίλιες
της Αλεξάνδρας Ζερβού
Άδειαζε τις μποτίλιες,
γεμάτη αισθήματα,
για να στεγάσει ερμητικά
σημειώματα και δώρα,
αξίας ευτελούς,
σελιδοδείκτες
να σημαδέψουν την ανάσα
μιας ναυτικής αφήγησης
που αγκομαχάει,
βαρκούλες χάρτινες
να συνοδέψουν το ταξίδι.
Όλο ανεπίδοτη στοργή
και χρόνια μέθη,
ονειρευότανε συγκινημένη
τους παραλήπτες της,
μα δεν εμπιστευόταν τα ταχυδρομεία.
Δεν αξιώθηκε ποτέ να δει το πέλαγος.
Το πατάρι των αναγνώσεων 
Πόσο μας αντιπροσωπεύει αυτή η ανεπίδοτη «επικοινωνία»! Ευχαριστούμε Άντα
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Το ποίημα εκφράζει, νομίζω, το ανεκπλήρωτο που όλοι μας, λίγο ή πολύ, έχουμε μέσα μας
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
καταπληκτικό!
στα όνειρα μας θα έχουμε,όλες οι μανούλες,απαντήσεις και αγκαλιές!
ο δικός μας κόρφος…θα περιμένει πάντα,όποτε και αν χρειαστεί,γλυκά μας παιδιά!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!