Απαλά …

Απαλά …

της Σταυρούλας Ρεσβάνη

Απαλά μας αγγίζει το καλοκαίρι.
Ποιος ήρωας παραμυθιού του δάνεισε τη μάσκα του;
Ευεργετικά ελαφρύ αεράκι,
ουρανός αμφίθυμος,
ήλιος ειρηνικός και παιχνιδιάρης.

Κι όμως!
Τα χορτάρια ξεράθηκαν ήδη.
Στέγνωσαν από έλλειψη βροχής.
Μεταμορφώθηκαν σε αγκάθια.
Όσα σαλιγκάρια ξεγελάστηκαν από την πρωινή δροσιά,
κόλλησαν στους τοίχους, απολιθώματα καιρών παραμυθένιων.
Η ροδιά ξεβάφτηκε από τα άνθη της.
Κρύφτηκε σε άγουρους σπόρους η μαγεία.
 Άβουλοι, ακίνητοι, έκπληκτοι εμείς.
Αλλάζουν οι εποχές για τους ανέτοιμους;
Στους κήπους τα μυρμήγκια προμηθείς
σκάβουν τα λαγούμια τους.
Κερδίζουν χώρους για το μέλλον τους.
Κι εμείς πλέκουμε τα δάχτυλα των δυο χεριών μας,
μένοντας άπραγοι.
Ή τα ανοίγουμε μόνο για να δείξουμε τον άλλον, τον φταίχτη .
Αχ, καλοκαίρι μου, μην αλλάξεις!
Εμείς θα αλλάξουμε! Μας το χρωστάμε!

Ο πίνακας με τίτλο το ψάθινο καπέλο είναι του Νικολάου Λύτρα.