Καλοκαιρινά

Καλοκαιρινά

της Σταυρούλας Ρεσβάνη

Το καλοκαίρι είναι εδώ.
Δεν περπάτησε,  πέταξε πάνω από τα κεφάλια μας.
Κι έτσι είδαμε το πύρινο στρίφωμά του.

Έτοιμο να σαρώσει τα δάση μας, να αποκαλύψει τη γύμνια μας ή τη γόνιμη μοναξιά μας.
Τη συναντήσαμε ένα πρωινό στην αγκαλιά της αφτιασίδωτης βραχοσπηλιάς , στην άκρη μιας μυρμηγκογραμμής που οδηγούσε απευθείας στην ουσία του πράττειν κατ’ οικονομίαν.
Καθρεφτιστήκαμε μετέωροι από την ανάσα του μελτεμιού στην αλήθεια μας.
Ανασάναμε τη γνωστής αφετηρίας κι άγνωστου προορισμού παρουσία του πυρναριού, του πεύκου  και του σκίνου.
Μοσχοβόλησαν οι θάμνοι στο άγγιγμα της δροσιάς.
Πού πάμε; Να αρμενίζουμε τάχα προς ήχους σειρήνων;
Καλοκαίρι που καις κι αποκαλύπτεις.
Καις, άραγε, το περιττό;
Αποκαλύπτεις, άραγε, το ουσιαστικό;
Απλά κοιτώ το πύρινο στρίφωμά σου.
Χωρίς εξοπλισμό η ματιά μου για τόσο φως.
Ανίδεη από προορισμούς ή σκοπιμότητες.
Ατελέστατη παρατηρήτρια  με προσδοκίες φθινόπωρου στα μέτρα μου.

Ο πίνακας ζωγραφικής είναι του Gustave Courbet (1819-1877) με τίτλο «Βράχια μετά την καταιγίδα»