Απλώς Αγγελιαφόρος

«…των δούλων τον πιστότατον αποξυρήσας την κεφαλήν έστιξε…» (Ηροδότου Ε’,35. 3)

της Αλεξάνδρας Ζερβού

Κάθε πρωί,

γεμάτη ευγένεια και παιδεία,

συνωθούμαι

στις αγορές των μακρυμάλληδων Αχαιών.

Φορτία ευγενή μαθητικών εκθέσεων

εξαρθρώνουν το δίκτυο των φλεβών μου.

Στην τσάντα μου, το διδακτορικό μου

και η κάρτα μου των απεριορίστων διαδρομών.

Ευώδεις επεξεργασμένοι βόστρυχοι

κρύβουν καλά έναν αφόρητο κνησμό.

Γι’ αυτόν ευθύνεται μια στίξη στο κεφάλι,

τότε που μ’ έχρισαν μαντατοφόρο μυστικό

(τότε με ξύρισαν εν χρω).

Όμως τον κώδικα της αποκρυπτογράφησης

εγώ τον έχω πλήρως λησμονήσει,

τον παραλήπτη, τον αποστολέα, τη διεύθυνση…

Πια δεν θυμούμαι τίποτα, καθόλου!

Εγώ ήμουν απλός αγγελιαφόρος.

Αυτό εγώ ήμουνα, απλώς.