Αποκατάσταση κειμένου

της Αλεξάνδρας Ζερβού

Σ΄αυτό το σπίτι, τα δάπεδα

ήταν ολισθηρά και στίλβοντα.

Κατόπτριζαν εκείνο το  κορίτσι

που συναρμολογούσε τα σπαράγματα

ενός βιβλίου σκισμένου, νυχθημερόν.

Συνέχεια ανάγνωσης «Αποκατάσταση κειμένου» →

 Αστυνόμευση Πανεπιστημίων

της Αλεξάνδρας Ζερβού

Η επιστημονική Επιτροπή της Βουλής έδωσε το πράσινο φως για την αστυνόμευση των Πανεπιστημίων (9 Φεβρουαρίου 2021)

Με υπουργό την ευλαβή κυρία Κεραμέως,

λύθηκαν τα προβλήματα, θα σας το πω ευθέως.

Με κάθε εγκυρότητα, με βούλα της Βουλής

και τη φροντίδα της σοφής ad hoc επιτροπής.

Συνέχεια ανάγνωσης «Αστυνόμευση Πανεπιστημίων» →

της Αλεξάνδρας Ζερβού

Γενέθλια γη

Σ’αυτόν τον κήπο,

 αιώρες

αλυσοδεμένες

κι ένα μηχανικό αηδόνι

που χρήζει επισκευής.

Συνέχεια ανάγνωσης «Γενέθλια γη» →

Σημειώσεις για δύσκολες σχέσεις  2

Μητέρα-γιος

Ένα άλλο μοναχικό αγόρι,  που ζει στην Κομοτηνή, έχει αναλάβει όλες τις δουλειές του σπιτιού. Οι ευθύνες του δεν έχουν σχέση με την έννοια της συνεισφοράς στην οικογένεια. Συνδέονται μάλλον με  έλλειψη φροντίδας, καθώς στην ιεράρχηση προτεραιοτήτων της μητέρας του  ο μικρός Μισέλ δεν φαίνεται να έχει θέση. «… Θυμάμαι (μαμά) που μ΄άφηνες συνέχεια μόνο. Καμάρωνες κιόλας για τη μέθοδό σου. Τ΄αγόρι μου, που έμαθε να μαγειρεύει, να σφουγγαρίζει, να σιδερώνει. Καμάρωνε και το ηλίθιο λυπημένο αγόρι…». Το πρώτο πρόσωπο με τον εξομολογητικό τόνο εναλλάσσεται με το δεύτερο του σπαραχτικού διαλόγου και, στη συνέχεια, μετατρέπεται στο τρίτο πρόσωπο της αφήγησης, όπου το βλέμμα τού αφηγητή σαν φωτογραφική μηχανή αιχμαλωτίζει την έκφραση του δυστυχισμένου αγοριού.

Με τη ματιά της Εύης Ζερβού Καλλιακούδη

Συνέχεια ανάγνωσης «Σημειώσεις για δύσκολες σχέσεις 2» →

της Αλεξάνδρας Ζερβού

ΜΕΤΑΜΦΙΕΣΗ

Τόσα χρόνια,

κυκλοφορούσα

μ’ ένα ζευγάρι δανεικά φτερά

κι ένα ραβδί γεροντικό,

ντυμένο με χρυσόχαρτο.

Συνέχεια ανάγνωσης «Μεταμφίεση» →

της Σταυρούλας Ρεσβάνη

Γλυκοκεράσματα    Το στάχυ έγειρε στη γη να κοιμηθεί. Σπόρος έγινε που τον σκέπασε το χιόνι. Άφησε πίσω του αλεσμένο τον καρπό του.    Καράβια φορτωθήκαν σε ανατολίτικα λιμάνια. Γέμισαν αρώματα τα αμπάρια τους κανελογαρυφαλένια.    Σε ένα παλιό τετράδιο, σε μπαούλο ξεχασμένο, γράμματα βρέθηκαν ξαπλωμένα σε φύλλα κίτρινα γραφής διστακτικής.    Πήραν το δρόμο τους και φτάσανε ως εδώ, που όλα έχουν τόσο πολύ   αλλάξει. Κρύφτηκαν οι καρποί σε ράφια, οι μυρωδιές ξέχασαν την καταγωγή τους.    Κι όμως!!! Μες στης γιαγιάς την τρυφερή κουζίνα,  σαν  από άγγιγμα φτερών αγγελικών, τα υλικά υπάκουα συναινούνε. Μπροστά στα έκπληκτα ματάκια των μικρών σε εύπλαστη ζύμη συναντιούνται.    Ανακατεύουν, μυρίζουν, χαϊδεύουν το ζυμάρι. Φορτώνουν όλες τους τις αισθήσεις πάνω στο χρωματιστό τρενάκι της χαράς τους. Ταξιδεύουν με τη δημιουργική τους αταξία σε μαγικές διαδρομές. Το κουβάρι κρατά η γιαγιά μες στην καρδιά της. Το ξετυλίγουν τα εγγόνια.    Το παραμύθι ζωντανεύει. Γίνεται διαδικασία. Μάθημα τρυφερό, γεμάτο αγάπη ,αλήθεια και…                 γλυκοκεράσματα Ο πίνακας είναι του Wayne Thiebaud (1920-)

της Σταυρούλας Ρεσβάνη

  Θα ήθελα να σου πω μια ιστορία.
Κοντά στη φωτιά την παραμυθητική.
  Θα ήθελα να βάλω στις χουφτίτσες σου
απαλές χιονονιφάδες, σοφά σχηματισμένες,
όμως γρήγορα θα μεταμορφωθούν σε παγωμένο νερό.

Συνέχεια ανάγνωσης «Της γιαγιάς το παραμύθι» →

Πύλη εισόδου της Μάρως Δούκα, Πατάκης, 2019

Διαβάζουμε, άραγε, ένα χειμαρρώδες ημερολόγιο; Σίγουρα ξεφυλλίζουμε σελίδες γεμάτες αμφιθυμίες, ανασφάλειες, ανησυχίες, αναζητήσεις και αναμνήσεις, όπως ακριβώς συμβαίνει στα εξομολογητικά κείμενα.

Ή μήπως διαβάζουμε ένα οδοιπορικό στην Αθήνα;

Με τη ματιά της Εύης Ζερβού Καλλιακούδη

Συνέχεια ανάγνωσης «Πύλη εισόδου» →