Ο τέττιγας και το μυρμήγκι

Ο τέττιγας και το μυρμήγκι         

της Αλεξάνδρας Ζερβού                                                                           

 Αποστήθιζαν

τραγούδια της δουλειάς

με ρυθμισμένους χτύπους,

ή κι εμβατήρια.

Τον επιστράτευσαν,

 βάρδο της επανάστασης,

ήρωα της εργασίας,

 για να τους εμψυχώσει

 να γίνουν αποδοτικότεροι.

Αυτός,

εξόριστος για χρόνια

κι άρρωστος,

τους έκανε να κλαίνε.

Σπάραζαν,

 νότιζαν τη σοδειά.

-Τόση ζημιά

και διαφυγόντα κέρδη-.

 Όταν χανόταν πια

 το φως της μέρας,

τον σκότωσαν

 και διέσυραν τις μνήμες.

Τις φήμες που διέσπειραν 

τις ξέρετε:  τους μύθους

για τους τέττιγες  και τα μυρμήγκια.

Σημείωση:

Ξέρουμε από τα σχολικά μας χρόνια τον αισώπειο μύθο του τζίτζικα και του μυρμηγκιού. Ωστόσο, ο Ρουσώ, που αναφερόταν στην εκδοχή του Λαφοντέν, τον θεωρούσε εξαιρετικά αντιπαιδαγωγικό. Πολλοί λογοτέχνες τον μετέγραψαν κατά καιρούς, αντιστρέφοντας το μήνυμα της ιστορίας. Έψεγαν τη στάση του μυρμηγκιού – μικρόψυχου νοικοκύρη, ενώ επιδοκίμαζαν τη συμπεριφορά του τζίτζικα – μεγαλόψυχου καλλιτέχνη. Η Αλεξάνδρα προτείνει μια διαφορετική αφήγηση με κάποιες πολιτικές και ψυχολογικές προεκτάσεις.