Ένα παλιό βιβλίο: Ο Έλληνας Μινχάουζεν

               Ο Ψεφτοθόδωρος του Θέμου Ποταμιάνου –Διακειμενικές αναγνώσεις

Όσο κι αν φαίνεται απίστευτο, ο Κάρολος Φρειδερίκος Ιερώνυμος φον Μινχάουζεν (Αννόβερο 1720-1797), που εμείς τον έχουμε γνωρίσει ως λογοτεχνικό χαρακτήρα¹, είναι πρόσωπο υπαρκτό. Ένα υπαρκτό πρόσωπο πρωταγωνιστεί σε φανταστικές ιστορίες! To γνωστό βιβλίο Οι Ιστορίες του βαρόνου Μινχάουζεν (1786) του Γερμανού Μπύργκερ (Gottfgried August Burger, 1747-1794), δημοφιλές σε μικρούς και μεγάλους, γνώρισε πάμπολλες εκδόσεις και αποδείχθηκε εξαιρετικά γόνιμο για πολλές λογοτεχνικές παραδόσεις της Ευρώπης και της Αμερικής.

Με τη ματιά της Εύης Ζερβού Καλλιακούδη

Ο κύριος Γουάιλντερ κι εγώ του Τζόναθαν Κόου, Πόλις, 2020

Ο τίτλος του μυθιστορήματος μας προσανατολίζει θεματικά. Ένας σύγχρονος κοινωνικός συγγραφέας,  ο Τζόναθαν  Κόου (1961) και ένας παλαιότερος διάσημος σκηνοθέτης, ο Μπίλι Γουάιλντερ (1906-2002), συναντιούνται νοερά. Ο πρώτος, ο συγγραφέας,  καταγράφει με ελλειπτικές εικόνες και τεθλασμένη αφήγηση τη  ζωή  τού δεύτερου. Συχνά η ιστορία ενός ανθρώπου μπορεί να συμπυκνώσει την ιστορία ενός ολόκληρου κόσμου και μιας κοινωνίας που εξελίσσεται. Γι΄αυτό  ο Γουάιλντερ παρουσιάζει τόσο ενδιαφέρον για έναν συγγραφέα με  κοινωνική ματιά,  καυστική πένα και συγκλονιστικές πολιτικές προσεγγίσεις ( Τι ωραίο πλιάτσικο!, Η Μέση Αγγλία), όπως ο Τζ. Κόου.

Με τη ματιά της Εύης Ζερβού Καλλιακούδη

της Αλεξάνδρας Ζερβού

Σε δίδασκε,

με υπομονή και με περίσκεψη,

να πλέκεις καλαθάκι τα δάχτυλα,

όπως στην πρώτη του παλιού Δημοτικού,

για ν’ αποφεύγεις τις χειρονομίες.

                 Λογοτεχνία – Κινηματογράφος  

            Η λογοτεχνία και ο κινηματογράφος φαίνεται ότι έχουν μια συνάφεια, καθώς οι δρόμοι τους συχνά διασταυρώνονται. Λογοτεχνικά κείμενα πολλές φορές τροφοδοτούν,  θεματικά, τον κινηματογράφο. Και οι δυο μορφές τέχνης, άλλωστε, αφηγούνται ιστορίες, η κάθε μια  με το δικό της τρόπο και με πολύ διαφορετικά μέσα…

Όλοι μας ξέρουμε ότι δεν υπάρχουν βιβλία καλοκαιρινά και βιβλία χειμωνιάτικα. Θα έλεγα ότι αισθάνομαι αμήχανα όταν οι προτάσεις ανάγνωσης βιβλίων συνδέονται, κυρίως, με την εποχή του καλοκαιριού. Ωστόσο οι ώρες του καλοκαιριού, χωρίς καθήκοντα, χωρίς τρέξιμο,  κάποτε μοιάζουν ατέλειωτες. Ευκαιρία για να διαβάσουμε αργά και απολαυστικά τα βιβλία μας. Έτσι λοιπόν  γράφω κι εγώ, ομολογώ με αμηχανία,  για τα λιγοστά βιβλία, που έβαλα στη βαλίτσα μου αυτό το καλοκαίρι. Πήρα μαζί μου  τρεις Γάλλους συγγραφείς και δυο Έλληνες. Τα βιβλία τους κυκλοφόρησαν πρόσφατα. 

Με τη ματιά της Εύης Ζερβού Καλλιακούδη

της Αλεξάνδρας Ζερβού

Από  παιδί,

θρυμματιζότανε σε ψίχουλα

 και με κηλίδες αίματος

σημάδευε το μονοπάτι,

να μη χαθεί.

της Αλεξάνδρας Ζερβού

Ως ικετήριο δώρο, ανίκανο

να περιδέσει τραύματα

ή να σφουγγίσει δάκρυα

ή ν΄αποχαιρετήσει, έστω,

της ταίριαζε.