Μονόφτερη

της Αλεξάνδρας Ζερβού

Μ΄ένα μοναδικό μολύβι μαύρο,

ζωγράφιζε, νυχθημερόν,

εφτάχρωμη την ίριδα

και πλήθος παρδαλά πουλιά,

στο περιτύλιγμα των συγγραμμάτων.

Παρέμεινε αναλφάβητη.

Μονόφτερη, πετούσε στα ψηλά,

χωρίς διακοπή, για δεκαετίες.

Φοβότανε να σταματήσει,

μη συρθεί κατάχαμα.

Δεν έμαθε ποτέ να περπατάει.

της Αλεξάνδρας Ζερβού

ΔΙΑΚΟΣΜOΣ

  Στους τύπους των ήλων

ξανακαρφώνεις, όλο προσοχή,

ειρωνικά  πορτρέτα και  γυμνά κατάκοπα

και δείγματα τέχνης αφηρημένης.

Αναρτάς  υπερμεγέθη κάτοπτρα

 να δώσεις την ψευδαίσθηση του βάθους,

 πάνω στις θύρες διαφυγής.  

Και τα βιβλία σου, εξόχως χρήσιμα,

 για να επενδύσουν επιφάνειες κάθετες

  να ηχομονώνουν και να διακοσμούν

 τα τείχη σου που χτίστηκαν ανεπαισθήτως.

Πυρπολημένο  θέρος στην Πατρίδα

της Αλεξάνδρας Ζερβού

                                (Πατρίδα,  η παιδική μας ηλικία)

Στη χώρα μας, τα δάκρυα του θεού

ποτίζουν τις αυλές, φαρμακωμένα .

Η ανάσα του μας καίει τα σπαρτά  

και τα μεγάλα δέντρα κάτω απ’ το φεγγάρι.

Κι όμως, εσύ, με τα καλά γοβάκια σου,

νυχθημερόν, στον απανθρακωμένο λόφο, 

να πολεμάς να φτάσεις στην κορφή,

κυλώντας τη βαριά μεγάλη πέτρα ,

να δεις, αν κάτι σώθηκε, να το φροντίσεις.

Πώς θα κατέβεις άραγε;

της Σταυρούλας Ρεσβάνη

       Κούκλα μου…

Κούκλα μου, σ’έχω παιδί μου
Σε έχω φίλο και εχθρό.
Παίζω εσένα, παίζω τους άλλους.
Πάντα, όμως, είμαι εγώ.

της Αλεξάνδρας Ζερβού

Σε δίδασκε,

με υπομονή και με περίσκεψη,

να πλέκεις καλαθάκι τα δάχτυλα,

όπως στην πρώτη του παλιού Δημοτικού,

για ν’ αποφεύγεις τις χειρονομίες.