Ένα παλιό βιβλίο: Ο Έλληνας Μινχάουζεν

               Ο Ψεφτοθόδωρος του Θέμου Ποταμιάνου –Διακειμενικές αναγνώσεις

Όσο κι αν φαίνεται απίστευτο, ο Κάρολος Φρειδερίκος Ιερώνυμος φον Μινχάουζεν (Αννόβερο 1720-1797), που εμείς τον έχουμε γνωρίσει ως λογοτεχνικό χαρακτήρα¹, είναι πρόσωπο υπαρκτό. Ένα υπαρκτό πρόσωπο πρωταγωνιστεί σε φανταστικές ιστορίες! To γνωστό βιβλίο Οι Ιστορίες του βαρόνου Μινχάουζεν (1786) του Γερμανού Μπύργκερ (Gottfgried August Burger, 1747-1794), δημοφιλές σε μικρούς και μεγάλους, γνώρισε πάμπολλες εκδόσεις και αποδείχθηκε εξαιρετικά γόνιμο για πολλές λογοτεχνικές παραδόσεις της Ευρώπης και της Αμερικής.

Με τη ματιά της Εύης Ζερβού Καλλιακούδη

                 Λογοτεχνία – Κινηματογράφος  

            Η λογοτεχνία και ο κινηματογράφος φαίνεται ότι έχουν μια συνάφεια, καθώς οι δρόμοι τους συχνά διασταυρώνονται. Λογοτεχνικά κείμενα πολλές φορές τροφοδοτούν,  θεματικά, τον κινηματογράφο. Και οι δυο μορφές τέχνης, άλλωστε, αφηγούνται ιστορίες, η κάθε μια  με το δικό της τρόπο και με πολύ διαφορετικά μέσα…

Σημειώσεις για τις γυναίκες στην Επανάσταση

 Με αφορμή την επέτειο των 200 χρόνων, η Επανάσταση του 1821 και οι πολλές όψεις  της  ήρθαν  στο προσκήνιο. Πραγματοποιήθηκαν επιστημονικές τοποθετήσεις και συζητήσεις διαδικτυακά, κυκλοφόρησαν  νέες μελέτες, καινούργια βιβλία τέχνης και  παιδικά βιβλία, προγραμματίζονται συνέδρια μέσα στο 2021, συνεχίζονται τα προγράμματα ψηφιοποίησης έντυπου υλικού, το Γαλλικό Ινστιτούτο παρουσιάζει ένα αξιόλογο πρόγραμμα εκπαιδευτικών και πολιτιστικών δράσεων…

Σημειώσεις για δύσκολες σχέσεις  2

Μητέρα-γιος

Ένα άλλο μοναχικό αγόρι,  που ζει στην Κομοτηνή, έχει αναλάβει όλες τις δουλειές του σπιτιού. Οι ευθύνες του δεν έχουν σχέση με την έννοια της συνεισφοράς στην οικογένεια. Συνδέονται μάλλον με  έλλειψη φροντίδας, καθώς στην ιεράρχηση προτεραιοτήτων της μητέρας του  ο μικρός Μισέλ δεν φαίνεται να έχει θέση. «… Θυμάμαι (μαμά) που μ΄άφηνες συνέχεια μόνο. Καμάρωνες κιόλας για τη μέθοδό σου. Τ΄αγόρι μου, που έμαθε να μαγειρεύει, να σφουγγαρίζει, να σιδερώνει. Καμάρωνε και το ηλίθιο λυπημένο αγόρι…». Το πρώτο πρόσωπο με τον εξομολογητικό τόνο εναλλάσσεται με το δεύτερο του σπαραχτικού διαλόγου και, στη συνέχεια, μετατρέπεται στο τρίτο πρόσωπο της αφήγησης, όπου το βλέμμα τού αφηγητή σαν φωτογραφική μηχανή αιχμαλωτίζει την έκφραση του δυστυχισμένου αγοριού.

Με τη ματιά της Εύης Ζερβού Καλλιακούδη

Σημειώσεις για δύσκολες σχέσεις

Μητέρα – γιος

Ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι συναισθηματικές σχέσεις έντασης, ανομολόγητης σύγκρουσης και αβάσταχτης αμοιβαίας απόρριψης συμβαίνουν μόνον  ανάμεσα σε μητέρα και κόρη.

Και ξαφνικά μου έρχεται στο μυαλό η εικόνα ενός μικρού ολομόναχου και ξυπόλητου αγοριού, χαμένου σε ένα τεράστιο υπερωκεάνιο. Αναζητά την μαμά του. «Περιπλανιέται ώρες στους δαιδαλώδεις διαδρόμους». Η εικόνα είχε χρώματα. Από πού ξεφύτρωσε; Αναρωτιέμαι μήπως πρόκειται για σκηνή ταινίας. Ίσως έχει σχέση με πράξεις δράματος;

Με τη ματιά της Εύης Ζερβού Καλλιακούδη

Σημειώσεις για δύσκολες σχέσεις

Το μοτίβο μητέρας –  κόρης

  Φορτισμένες, πολύπλοκες, παρούσες  δια βίου οι «ζόρικες»   βιωματικές  σχέσεις μητέρας και κόρης σφραγίζουν τη λογοτεχνική γραφή. Μέσα από σελίδες αυτοβιογραφικές, ημερολογιακές, επιστολικές, ακόμη και μυθιστορηματικές,  οι γυναίκες, κυρίως, συγγραφείς κοιτάζονται συχνά σε ένα μεγεθυντικό καθρέφτη. Βλέπουν τη μορφή τους και μαζί τη μορφή της μητέρας τους. Δυο πρόσωπα  δίπλα δίπλα. Ίσως όμοια ; Ή μήπως αγεφύρωτα ανόμοια; Όπως και να έχει, η σχέση που τα συνδέει φαίνεται επικίνδυνο άθλημα πάνω σε τεντωμένη χορδή.

Με τη ματιά της Εύης Ζερβού Καλλιακούδη

Η  Πίπη, ένα ατίθασο κορίτσι

Οι κόρες μου, όταν άρχισαν να πρωτοδιαβάζουν, μικρά κοριτσάκια στο Δημοτικό, ζητούσαν εναγωνίως βιβλία με ηρωίδες ανατρεπτικά κορίτσια. Είχαν δίκιο. Πότε θα διαβάζαμε σελίδες με ένα τολμηρό κορίτσι, που ανατρέπει τα γνωστά, τα επιτρεπτά και αναμενόμενα;

Συνέχεια ανάγνωσης «Η Πίπη, ένα ατίθασο κορίτσι» →

Ο Αντώνης , ένα ατίθασο αγόρι

Όταν ήμουν παιδί, στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού, μου άρεσε  να διαβάζω τον Τρελαντώνη (ΕΣΤΙΑ, 1932 ¹ ) της Π. Δέλτα. Μου άρεσε η ανεμελιά του, οι σκανταλιές του, η αφέλειά του, η περηφάνια του. Ήταν ελεύθερος, ήταν πειραχτήρι, ήταν γενναίος.

Συνέχεια ανάγνωσης «ο Αντώνης, ένα ατίθασο αγόρι» →