Σημειώσεις για δύσκολες σχέσεις  2

Μητέρα-γιος

Ένα άλλο μοναχικό αγόρι,  που ζει στην Κομοτηνή, έχει αναλάβει όλες τις δουλειές του σπιτιού. Οι ευθύνες του δεν έχουν σχέση με την έννοια της συνεισφοράς στην οικογένεια. Συνδέονται μάλλον με  έλλειψη φροντίδας, καθώς στην ιεράρχηση προτεραιοτήτων της μητέρας του  ο μικρός Μισέλ δεν φαίνεται να έχει θέση. «… Θυμάμαι (μαμά) που μ΄άφηνες συνέχεια μόνο. Καμάρωνες κιόλας για τη μέθοδό σου. Τ΄αγόρι μου, που έμαθε να μαγειρεύει, να σφουγγαρίζει, να σιδερώνει. Καμάρωνε και το ηλίθιο λυπημένο αγόρι…». Το πρώτο πρόσωπο με τον εξομολογητικό τόνο εναλλάσσεται με το δεύτερο του σπαραχτικού διαλόγου και, στη συνέχεια, μετατρέπεται στο τρίτο πρόσωπο της αφήγησης, όπου το βλέμμα τού αφηγητή σαν φωτογραφική μηχανή αιχμαλωτίζει την έκφραση του δυστυχισμένου αγοριού.

Με τη ματιά της Εύης Ζερβού Καλλιακούδη

Σημειώσεις για δύσκολες σχέσεις

Μητέρα – γιος

Ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι συναισθηματικές σχέσεις έντασης, ανομολόγητης σύγκρουσης και αβάσταχτης αμοιβαίας απόρριψης συμβαίνουν μόνον  ανάμεσα σε μητέρα και κόρη.

Και ξαφνικά μου έρχεται στο μυαλό η εικόνα ενός μικρού ολομόναχου και ξυπόλητου αγοριού, χαμένου σε ένα τεράστιο υπερωκεάνιο. Αναζητά την μαμά του. «Περιπλανιέται ώρες στους δαιδαλώδεις διαδρόμους». Η εικόνα είχε χρώματα. Από πού ξεφύτρωσε; Αναρωτιέμαι μήπως πρόκειται για σκηνή ταινίας. Ίσως έχει σχέση με πράξεις δράματος;

Με τη ματιά της Εύης Ζερβού Καλλιακούδη

Σημειώσεις για δύσκολες σχέσεις

Το μοτίβο μητέρας –  κόρης

  Φορτισμένες, πολύπλοκες, παρούσες  δια βίου οι «ζόρικες»   βιωματικές  σχέσεις μητέρας και κόρης σφραγίζουν τη λογοτεχνική γραφή. Μέσα από σελίδες αυτοβιογραφικές, ημερολογιακές, επιστολικές, ακόμη και μυθιστορηματικές,  οι γυναίκες, κυρίως, συγγραφείς κοιτάζονται συχνά σε ένα μεγεθυντικό καθρέφτη. Βλέπουν τη μορφή τους και μαζί τη μορφή της μητέρας τους. Δυο πρόσωπα  δίπλα δίπλα. Ίσως όμοια ; Ή μήπως αγεφύρωτα ανόμοια; Όπως και να έχει, η σχέση που τα συνδέει φαίνεται επικίνδυνο άθλημα πάνω σε τεντωμένη χορδή.

Με τη ματιά της Εύης Ζερβού Καλλιακούδη

Η  Πίπη, ένα ατίθασο κορίτσι

Οι κόρες μου, όταν άρχισαν να πρωτοδιαβάζουν, μικρά κοριτσάκια στο Δημοτικό, ζητούσαν εναγωνίως βιβλία με ηρωίδες ανατρεπτικά κορίτσια. Είχαν δίκιο. Πότε θα διαβάζαμε σελίδες με ένα τολμηρό κορίτσι, που ανατρέπει τα γνωστά, τα επιτρεπτά και αναμενόμενα;

Συνέχεια ανάγνωσης «Η Πίπη, ένα ατίθασο κορίτσι» →

Ο Αντώνης , ένα ατίθασο αγόρι

Όταν ήμουν παιδί, στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού, μου άρεσε  να διαβάζω τον Τρελαντώνη (ΕΣΤΙΑ, 1932 ¹ ) της Π. Δέλτα. Μου άρεσε η ανεμελιά του, οι σκανταλιές του, η αφέλειά του, η περηφάνια του. Ήταν ελεύθερος, ήταν πειραχτήρι, ήταν γενναίος.

Συνέχεια ανάγνωσης «ο Αντώνης, ένα ατίθασο αγόρι» →

Ένα σχολικό βιβλίο που πολεμήθηκε

Το αναγνωστικό της Γ’ Δημοτικού Τα ψηλά βουνά εκδόθηκε το 1918. Καταξιώθηκε στη συνείδηση των παιδιών και  των δασκάλων. Το εξυμνούν οι  διανοούμενοι της εποχής ( Κ. Παλαμάς,  Γ. Ξενόπουλος,  Ηλ. Βουτιερίδης ). Εξίσου αγαπήθηκε και το αναγνωστικό της Α’ Δημοτικού, Το αλφαβητάρι με τον ήλιο, όπως το έλεγαν οι μικροί μαθητές. Είναι η πρώτη φορά που στο ανανεωτικό πνεύμα των σχολικών βιβλίων συνεισφέρουν δημιουργικά  λογοτέχνες  (Ζ. Παπαντωνίου, Π. Νιρβάνας), παιδαγωγοί  (Αλ. Δελμούζος, Δ.  Γληνός), γλωσσολόγος (Μ. Τριανταφυλλίδης)  και ζωγράφοι – εικονογράφοι (Πέτρος Ρούμπος, Κ. Μαλέας).

Συνέχεια ανάγνωσης «Ένα σχολικό βιβλίο που πολεμήθηκε» →