Ταξίδι στον κόσμο των βιβλίων
Λογοτεχνία – Κινηματογράφος
Η λογοτεχνία και ο κινηματογράφος φαίνεται ότι έχουν μια συνάφεια, καθώς οι δρόμοι τους συχνά διασταυρώνονται. Λογοτεχνικά κείμενα πολλές φορές τροφοδοτούν, θεματικά, τον κινηματογράφο. Και οι δυο μορφές τέχνης, άλλωστε, αφηγούνται ιστορίες, η κάθε μια με το δικό της τρόπο και με πολύ διαφορετικά μέσα…
Mε τη ματιά της Εύης Ζερβού Καλλιακούδη
Σημειώσεις για τις γυναίκες στην Επανάσταση
Με αφορμή την επέτειο των 200 χρόνων, η Επανάσταση του 1821 και οι πολλές όψεις της ήρθαν στο προσκήνιο. Πραγματοποιήθηκαν επιστημονικές τοποθετήσεις και συζητήσεις διαδικτυακά, κυκλοφόρησαν νέες μελέτες, καινούργια βιβλία τέχνης και παιδικά βιβλία, προγραμματίζονται συνέδρια μέσα στο 2021, συνεχίζονται τα προγράμματα ψηφιοποίησης έντυπου υλικού, το Γαλλικό Ινστιτούτο παρουσιάζει ένα αξιόλογο πρόγραμμα εκπαιδευτικών και πολιτιστικών δράσεων…
Με τη ματιά της Εύης Ζερβού Καλλιακούδη
Σημειώσεις για δύσκολες σχέσεις 2
Μητέρα-γιος
Ένα άλλο μοναχικό αγόρι, που ζει στην Κομοτηνή, έχει αναλάβει όλες τις δουλειές του σπιτιού. Οι ευθύνες του δεν έχουν σχέση με την έννοια της συνεισφοράς στην οικογένεια. Συνδέονται μάλλον με έλλειψη φροντίδας, καθώς στην ιεράρχηση προτεραιοτήτων της μητέρας του ο μικρός Μισέλ δεν φαίνεται να έχει θέση. «… Θυμάμαι (μαμά) που μ΄άφηνες συνέχεια μόνο. Καμάρωνες κιόλας για τη μέθοδό σου. Τ΄αγόρι μου, που έμαθε να μαγειρεύει, να σφουγγαρίζει, να σιδερώνει. Καμάρωνε και το ηλίθιο λυπημένο αγόρι…». Το πρώτο πρόσωπο με τον εξομολογητικό τόνο εναλλάσσεται με το δεύτερο του σπαραχτικού διαλόγου και, στη συνέχεια, μετατρέπεται στο τρίτο πρόσωπο της αφήγησης, όπου το βλέμμα τού αφηγητή σαν φωτογραφική μηχανή αιχμαλωτίζει την έκφραση του δυστυχισμένου αγοριού.
Με τη ματιά της Εύης Ζερβού Καλλιακούδη
Συνέχεια ανάγνωσης «Σημειώσεις για δύσκολες σχέσεις 2»
Σημειώσεις για δύσκολες σχέσεις
Μητέρα – γιος
Ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι συναισθηματικές σχέσεις έντασης, ανομολόγητης σύγκρουσης και αβάσταχτης αμοιβαίας απόρριψης συμβαίνουν μόνον ανάμεσα σε μητέρα και κόρη.
Και ξαφνικά μου έρχεται στο μυαλό η εικόνα ενός μικρού ολομόναχου και ξυπόλητου αγοριού, χαμένου σε ένα τεράστιο υπερωκεάνιο. Αναζητά την μαμά του. «Περιπλανιέται ώρες στους δαιδαλώδεις διαδρόμους». Η εικόνα είχε χρώματα. Από πού ξεφύτρωσε; Αναρωτιέμαι μήπως πρόκειται για σκηνή ταινίας. Ίσως έχει σχέση με πράξεις δράματος;
Με τη ματιά της Εύης Ζερβού Καλλιακούδη
Συνέχεια ανάγνωσης «Σημειώσεις για δύσκολες σχέσεις»
Σημειώσεις για δύσκολες σχέσεις
Το μοτίβο μητέρας – κόρης
Φορτισμένες, πολύπλοκες, παρούσες δια βίου οι «ζόρικες» βιωματικές σχέσεις μητέρας και κόρης σφραγίζουν τη λογοτεχνική γραφή. Μέσα από σελίδες αυτοβιογραφικές, ημερολογιακές, επιστολικές, ακόμη και μυθιστορηματικές, οι γυναίκες, κυρίως, συγγραφείς κοιτάζονται συχνά σε ένα μεγεθυντικό καθρέφτη. Βλέπουν τη μορφή τους και μαζί τη μορφή της μητέρας τους. Δυο πρόσωπα δίπλα δίπλα. Ίσως όμοια ; Ή μήπως αγεφύρωτα ανόμοια; Όπως και να έχει, η σχέση που τα συνδέει φαίνεται επικίνδυνο άθλημα πάνω σε τεντωμένη χορδή.
Με τη ματιά της Εύης Ζερβού Καλλιακούδη
Συνέχεια ανάγνωσης «Σημειώσεις για δύσκολες σχέσεις»
Η μορφή της Πηνελόπης
Το λογοτεχνικό έργο, ως κείμενο, παραμένει, φυσικά, πάντα το ίδιο. Η πρόσληψή του, όμως, η ανάγνωση και η κατανόησή του είναι διαδικασίες κάθε άλλο παρά στατικές, με στοιχεία καινοφανή, γοητευτικά και απροσδόκητα.
Με τη ματιά της Εύης Ζερβού Καλλιακούδη
Συνέχεια ανάγνωσης «Μια ματιά στις μεταμορφώσεις του ομηρικού μύθου στη σύγχρονη ποίηση»
Καληνύχτα, κύριε Μονταλμπάνο! Στο καλό, Αντρέα Καμιλλέρι!
Όσο και αν σκύβετε στο χάρτη της Σικελίας, δεν θα βρείτε ποτέ την πόλη Βιγκάτα. Ακόμη κι αν επιμείνετε, ακόμη κι αν ψάχνετε σχολαστικά όλες τις παραλιακές πολιτείες κοντά στο Αγκριτζέντο, άδικος κόπος.
Συνέχεια ανάγνωσης «Καληνύχτα, κ. Μονταλμπάνο! Στο καλό, Αντρέα Καμιλλέρι!»
Η Πίπη, ένα ατίθασο κορίτσι
Οι κόρες μου, όταν άρχισαν να πρωτοδιαβάζουν, μικρά κοριτσάκια στο Δημοτικό, ζητούσαν εναγωνίως βιβλία με ηρωίδες ανατρεπτικά κορίτσια. Είχαν δίκιο. Πότε θα διαβάζαμε σελίδες με ένα τολμηρό κορίτσι, που ανατρέπει τα γνωστά, τα επιτρεπτά και αναμενόμενα;
Ο Αντώνης , ένα ατίθασο αγόρι
Όταν ήμουν παιδί, στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού, μου άρεσε να διαβάζω τον Τρελαντώνη (ΕΣΤΙΑ, 1932 1 ) της Π. Δέλτα. Μου άρεσε η ανεμελιά του, οι σκανταλιές του, η αφέλειά του, η περηφάνια του. Ήταν ελεύθερος, ήταν πειραχτήρι, ήταν γενναίος.
Ένα σχολικό βιβλίο που πολεμήθηκε
Το αναγνωστικό της Γ’ Δημοτικού Τα ψηλά βουνά εκδόθηκε το 1918. Καταξιώθηκε στη συνείδηση των παιδιών και των δασκάλων. Το εξυμνούν οι διανοούμενοι της εποχής ( Κ. Παλαμάς, Γ. Ξενόπουλος, Ηλ. Βουτιερίδης ). Εξίσου αγαπήθηκε και το αναγνωστικό της Α’ Δημοτικού, Το αλφαβητάρι με τον ήλιο, όπως το έλεγαν οι μικροί μαθητές. Είναι η πρώτη φορά που στο ανανεωτικό πνεύμα των σχολικών βιβλίων συνεισφέρουν δημιουργικά λογοτέχνες (Ζ. Παπαντωνίου, Π. Νιρβάνας), παιδαγωγοί (Αλ. Δελμούζος, Δ. Γληνός), γλωσσολόγος (Μ. Τριανταφυλλίδης) και ζωγράφοι – εικονογράφοι (Πέτρος Ρούμπος, Κ. Μαλέας).
