της Σταυρούλας Ρεσβάνη

       Κούκλα μου…

Κούκλα μου, σ’έχω παιδί μου
Σε έχω φίλο και εχθρό.
Παίζω εσένα, παίζω τους άλλους.
Πάντα, όμως, είμαι εγώ.

Εγώ να θέλω, εγώ να σφίγγω
και βολικά να συμφωνείς
σε κάθε μια παραξενιά μου,
χωρίς καθόλου ν’ απορείς.


Χάρη μου κάνεις, σαν θυμώνω,
και μένεις πάντα σιωπηλή.
Σε παίζω, σε αγαπώ και σε πληγώνω
γιατί εγώ, δεν είμαι εσύ.

Παιδάκι είμαι και δεν ξέρω.
Άψυχη είσαι δεν πονάς.
Δεν αντιδράς που σε πατάω.
Χωρίς ψυχή πώς να ζητάς;

της Αλεξάνδρας Ζερβού

Σε δίδασκε,

με υπομονή και με περίσκεψη,

να πλέκεις καλαθάκι τα δάχτυλα,

όπως στην πρώτη του παλιού Δημοτικού,

για ν’ αποφεύγεις τις χειρονομίες.

της Αλεξάνδρας Ζερβού

Από  παιδί,

θρυμματιζότανε σε ψίχουλα

 και με κηλίδες αίματος

σημάδευε το μονοπάτι,

να μη χαθεί.

της Αλεξάνδρας Ζερβού

Ως ικετήριο δώρο, ανίκανο

να περιδέσει τραύματα

ή να σφουγγίσει δάκρυα

ή ν΄αποχαιρετήσει, έστω,

της ταίριαζε.

Πίσω από τον καθρέφτη

Της Αλεξάνδρας Ζερβού

Στην κάμαρά της,

Της  γυάλιζαν τα κάτοπτρα σχολαστικά,

πελώρια κι εκτυφλωτικά

μήπως κι ευπρεπιστεί.

Απαλά …

της Σταυρούλας Ρεσβάνη

Απαλά μας αγγίζει το καλοκαίρι.
Ποιος ήρωας παραμυθιού του δάνεισε τη μάσκα του;
Ευεργετικά ελαφρύ αεράκι,
ουρανός αμφίθυμος,
ήλιος ειρηνικός και παιχνιδιάρης.

Κι όμως!
Τα χορτάρια ξεράθηκαν ήδη.
Στέγνωσαν από έλλειψη βροχής.
Μεταμορφώθηκαν σε αγκάθια.
Όσα σαλιγκάρια ξεγελάστηκαν από την πρωινή δροσιά,
κόλλησαν στους τοίχους, απολιθώματα καιρών παραμυθένιων.
Η ροδιά ξεβάφτηκε από τα άνθη της.
Κρύφτηκε σε άγουρους σπόρους η μαγεία.
 Άβουλοι, ακίνητοι, έκπληκτοι εμείς.
Αλλάζουν οι εποχές για τους ανέτοιμους;
Στους κήπους τα μυρμήγκια προμηθείς
σκάβουν τα λαγούμια τους.
Κερδίζουν χώρους για το μέλλον τους.
Κι εμείς πλέκουμε τα δάχτυλα των δυο χεριών μας,
μένοντας άπραγοι.
Ή τα ανοίγουμε μόνο για να δείξουμε τον άλλον, τον φταίχτη .
Αχ, καλοκαίρι μου, μην αλλάξεις!
Εμείς θα αλλάξουμε! Μας το χρωστάμε!

Όλες οι μάνες του κόσμου

της Σταυρούλας Ρεσβάνη

Η σκούπα μας στέκεται στη γωνιά
Καμαρώνει που ξόρκισε και σήμερα την κακή αταξία
Η κουζίνα μας τραγουδάει μαζί με το νερό.

“Άδεια μου αγκαλιά..”

της Τέτης Χαραμιδοπούλου

Εδώ και καιρό, νιώθω να βυθίζομαι σ ένα λασπότοπο. Αγωνίζομαι να κρατήσω το κεφάλι μου έξω απ΄το βόρβορο, που, απειλητικός, φαίνεται έτοιμος να με καταπιεί.