Στα ερείπια

Στα ερείπια

της Σταυρούλας Ρεσβάνη

Πετάς πάνω σε ερείπια, ψυχή μου.
Αδύναμη οδύνη σε χαλάσματα κι απελπισία.
Στήνεις το αυτί σου, κοινή γνώμη.
Ελπίζεις να ακούσεις τη ζωή  που αντιστέκεται στους νόμους της φύσης.

Ιδανικοί θεατές, με έλεος και φόβο.
Προσομοιωνόμαστε στα «παθήματα»
Κοινή η τύχη, το μέλλον αόρατο.
Πόσο δραματικό βάρος απλώνει η ενημέρωση σε πολυάνθρωπες τραγωδίες!
Αλλά, όλοι το ξέρουμε, η ζωή θα τραβήξει το δρόμο της.
Σκληρό, μελαγχολικό το συμπέρασμα για όλους τους άλλους, απάνθρωπο για τους παθόντες.
Δεν ελέγχεται η φύση κι οι νόμοι της.
Κι όμως!
Μήπως να βρίσκαμε το τέρας και να το ρίχναμε στα έγκατα  της  γης;
Κέρδος, συμφέρον ,απληστία σαλεύουνε γύρω μας διαχρονικά.
Τους δίνουν κι όμορφα ονόματα, ανάπτυξη, ανοικοδόμηση κι άλλα τέτοια ελπιδοφόρα.
Η ενημέρωση έχει επικαιρότητα. Αδιαφορεί για το χρονικό βάθος .
Οδηγεί σύντομα σε λήθη, έτσι όπως φορτίζεται συναισθηματικά.
Αν αλλάξουμε τους ρόλους και το επίκαιρο γίνει διαχρονικό κι αντίστροφα;
Θα αποκτούσε νόημα πολύ ευεργετικό ο στίχος του ποιητή.
«Το χάσμα π ´ άνοιξε ο σεισμός κ´ ευθύς εγιόμισ´ άνθη»