Μύρτος
της Χαράς Πρεβεδώρου
Γαλανός ως άσπρος.
Το γαλανό, έχει ειπωθεί, ανεξάντλητο
όπως το κόκκινο.
Στα μισά της πτώσης διαλύονται οι φωνές
γκρεμιζόμενες.
Το φως ρουφάει σαν βαθύ λαγούμι
-υποδοχέας ονείρων.
Κάτω απ΄ την επιφάνεια σέρνεται το κύμα,
σαλεύουν οι κουλούρες του
και στην ακτή ανοίγει αρπακτικό στόμα.
Πήρε στο βάθος τον Αλέξανδρο
με το κοχύλι στα δόντια.
Σιγουρεύτηκα τότε: είναι Πύλη.
Φάνηκε και στις φωτογραφίες.
Τι όμορφο! Μια ομορφιά που φτάνει πέρα από το όριο ο Μύρτος! Και μεταπλάθεσαι ποιητικά ,για να γευτούμε και να συλλογιστούμε
Μου αρέσει!Μου αρέσει!