της Αλεξάνδρας Ζερβού
Σε δίδασκε,
με υπομονή και με περίσκεψη,
να πλέκεις καλαθάκι τα δάχτυλα,
όπως στην πρώτη του παλιού Δημοτικού,
για ν’ αποφεύγεις τις χειρονομίες.
Σε γύμναζε
να σκύβεις διαρκώς τα βλέφαρα,
μήπως και κρύψουνε
τη φλυαρία των ματιών σου.
Σου άγγιζε τα χείλη με τον δείκτη
για σιωπητήριο.
Στο τέλος πια, με κούραση,
έστριβε την παλάμη, μισάνοιχτη,
μισή περιφορά, πλάι στο μέτωπο,
να στηλιτεύσει τη δική σου αφροσύνη.
Τώρα, γριούλα πια,
εκρηκτική και χειροσείουσα,
κοιτιέσαι στον καθρέφτη σου γελώντας,
κινείς το χέρι στον εαυτό σου,
τάχα πως θα τον δείρεις, στα ψέματα.
Ωθείς συρτάρια, ξέχειλα φωτογραφίες,
που δεν χωράνε τα χαρτιά σου πια.
Πάλι ανέβαλες αυτή την εκκαθάριση!
Τόση αλήθεια!
Μπορείς να την αποδεχθείς!
Υπέροχο!🙏🏼🌹👏‼️
Μου αρέσει!Μου αρέσει!