Άδεια μου αγκαλιά ..

“Άδεια μου αγκαλιά..”

της Τέτης Χαραμιδοπούλου

Εδώ και καιρό, νιώθω να βυθίζομαι σ ένα λασπότοπο. Αγωνίζομαι να κρατήσω το κεφάλι μου έξω απ΄το βόρβορο, που, απειλητικός, φαίνεται έτοιμος να με καταπιεί.

Η πανδημία απ τη μια, που άλλαξε τη ζωή μας κι οδήγησε εκατομμύρια ανθρώπους σε βασανιστικό, μοναχικό θάνατο,ο φόβος για τη ζωή και την υγεία τη δική μας και των αγαπημένων μας, η αδυναμία που σε κυριεύει μπροστά στο άγνωστο, αλλά και ο ζόφος και η σύγχυση που εκπέμπεται από επίσημα και μη χείλη και διαχέεται, απειλητική γύρω μας.

Πώς ν’ αναπνεύσω; Πώς ν’ αντισταθώ;

“Μαζεύω τα σύνεργά μου, όραση,ακοή, γέψη, όσφρηση, αφή, μυαλό”, να κάνω την “αναφορά” μου στον εαυτό μου. Οι αισθήσεις μίζερες, μασκοφορεμένες, το μυαλό σ’ αδυναμία να κάνει συλλογισμό -με ποια δεδομένα;

Καταφυγή μου η ποίηση. Αναμασάω, σαν ξόρκια, κομμάτια της και καμώνομαι πως ανασαίνω καλύτερα.

“Όπου μαυρίλα κλώθεται και γνέθεται / “Ήλιοι μικροί γενείτε κι όλο αλέθετε”

“Τι με το “χα” και το “νο” και με το “νται” /όλα του κόσμου τ άδικα ξε-χά-νο-νται

“Να λες ουρανός κι ας μην είναι”

“Έβλεπα τον ήλιο που ανέβαινε /και δε μου’ λειπε η ελπίδα”

Και, πράγματι, σε τούτο τον ευλογημένο τόπο που μου ‘λαχε να ζω, έρχετ’ ο Ήλιος και η Άνοιξη, ανακουφιστικοί, και με ξεγελάνε.

Μα δεν με παρηγορούνε. Νιώθω την έλλειψη της αγκαλιάς με τους αγαπημένους να σωματοποιείται και να με πονάει βαθύτατα, να με γεμίζει με μια ύπουλη μελαγχολία! Γιατί εγώ με την αγκαλιά ήξερα να επικοινωνώ και να γεμίζω αγάπη γλυκιά κι ευγνωμοσύνη, να νιώθω Άνθρωπος. Και με το χαμόγελο που συνόδευε την αγκαλιά, που κι αυτό μου το κλέψανε!

Γι αυτό επανέρχεται, συχνά και βασανιστικά ο στίχος “άδεια μου αγκαλιά” από το γνωστό τραγούδι και με στοιχειώνει!

Ο πίνακας είναι του Δανού ζωγράφου Καρλ Βίλχελμ Χόλσε (1863-1935)