της Σταυρούλας Ρεσβάνη
| Γλυκοκεράσματα Το στάχυ έγειρε στη γη να κοιμηθεί. Σπόρος έγινε που τον σκέπασε το χιόνι. Άφησε πίσω του αλεσμένο τον καρπό του. Καράβια φορτωθήκαν σε ανατολίτικα λιμάνια. Γέμισαν αρώματα τα αμπάρια τους κανελογαρυφαλένια. Σε ένα παλιό τετράδιο, σε μπαούλο ξεχασμένο, γράμματα βρέθηκαν ξαπλωμένα σε φύλλα κίτρινα γραφής διστακτικής. Πήραν το δρόμο τους και φτάσανε ως εδώ, που όλα έχουν τόσο πολύ αλλάξει. Κρύφτηκαν οι καρποί σε ράφια, οι μυρωδιές ξέχασαν την καταγωγή τους. Κι όμως!!! Μες στης γιαγιάς την τρυφερή κουζίνα, σαν από άγγιγμα φτερών αγγελικών, τα υλικά υπάκουα συναινούνε. Μπροστά στα έκπληκτα ματάκια των μικρών σε εύπλαστη ζύμη συναντιούνται. Ανακατεύουν, μυρίζουν, χαϊδεύουν το ζυμάρι. Φορτώνουν όλες τους τις αισθήσεις πάνω στο χρωματιστό τρενάκι της χαράς τους. Ταξιδεύουν με τη δημιουργική τους αταξία σε μαγικές διαδρομές. Το κουβάρι κρατά η γιαγιά μες στην καρδιά της. Το ξετυλίγουν τα εγγόνια. Το παραμύθι ζωντανεύει. Γίνεται διαδικασία. Μάθημα τρυφερό, γεμάτο αγάπη ,αλήθεια και… γλυκοκεράσματα Ο πίνακας είναι του Wayne Thiebaud (1920-) |
Το πατάρι των αναγνώσεων 
Σχολιάστε