Η Ιφιγένεια

Η Ιφιγένεια 

της Αλεξάνδρας Ζερβού

Περίμενα

ο πατέρας να παραιτηθεί,

όταν του ζήτησαν

να θυσιάσει το παιδί του.

-Μου είχε μεγάλη αδυναμία,

το  ‘ λεγε παντού-.

Κι η μάνα μου,

μες στην τρελή χαρά,

να με παντρέψει με τον Αχιλλέα,

λιγόζωο, αιμοχαρή και βίαιο,

που  λάτρευε τον φίλο του

και τον εαυτό του .

Σύζυγος από τα δεκατέσσερα;

Στα είκοσι τρία μου,

μαυροντυμένη χήρα;

Χίλιες φορές, ιέρεια της Άρτεμης!

 

Κι αυτή η ταλαίπωρη θεά!

Και τι δεν έκανε

να εμποδίσει τις σφαγές

και τους πολέμους!

Συνεννοήθηκε

με τους ανέμους, μυστικά,

σκαρφίστηκε το τέχνασμα

της ανθρωποθυσίας :

αν ο πατέρας μου

απέσυρε τα  πλοία του,

θ΄αποδυνάμωνε τον στόλο

και θα ματαίωναν την εκστρατεία.

 

Όμως, διαψευστήκαμε

κι αυτή κι εγώ.

Αδύναμα τα θεϊκά τεχνάσματα

απέναντι στη δίψα  των ανθρώπων

για δύναμη και κέρδος.

Ίσα που πρόλαβε,

την ύστατη στιγμή,

να βάλει στο  βωμό την ελαφίνα,

για να με σώσει.

 

Γι αυτό  αποχώρησα

και ζω, χρόνια,  μακριά.

Στρατεύτηκα στη φιλοζωϊκή,

στα φιλειρηνικά και φεμινιστικά κινήματα,

στις οργανώσεις για το περιβάλλον.

Και εξανίσταμαι,  ως θεατρόφιλη,

όταν με στόμφο και ιαχές πολεμικές,

παραχαράσσουν την ιστορία μου.