Ερμιόνη

Ερμιόνη

της Αλεξάνδρας Ζερβού

Η μητέρα  μου δεν αγαπούσε

την ανάγνωση, ούτε τις ιστορίες.

Από τα πέντε μου, έμαθα

μόνη μου να τις διαβάζω . 

Όταν δεν μ’άρεσαν, τις άλλαζα.

Όμως μου επέτρεπε,

να ισορροπώ στα κόκκινα γοβάκια της,

να παίζω με τα περιδέραιά της.

Αντικρυστά με τ’ ανοιχτό παράθυρο,

ψηλά στερεωμένος, ο καθρέφτης της.

Η πόλη , φόντο στο είδωλό της

που το παρατηρούσε, μαγεμένη.

Κι εγώ  μικρούλα και κοντή,

ο καθρέφτης δεν μ΄έδειχνε .

Στα εξίμισί  μου χρόνια, μούμειναν

τα μεταξωτά της για κουκλόπανα.

Τα ξέχασε, στη βιάση της να φύγει

με τον εξωτικό της πρίγκιπα.

Κι ο πατέρας, πολέμαρχος-εκδικητής,

έφυγε στα γενέθλιά μου,

τη μέρα που έκλεινα τα εφτά.

 

Μα μ΄εμπιστεύτηκε σε μια λογία κυρία,

παιδαγωγό, ανάπηρη πριγκίπισσα.

Άγια η χωλότητά της, την προστάτεψε

από συμβιβασμούς και προξενιά

και γάμους εξαναγκασμού ή φευγαλέου πάθους.

Με γέμιζε αφηγήσεις, «άριστα» κι αισθήματα.

Αντί για εκθέσεις, μ’ επιμέλεια κι έμπνευση,

έγραφα, με δική της προτροπή,  τους μύθους μου:

για την Αγία Ελένη, κόρη θεού , σεμνή μητέρα ,

που μόναζε κάπου μακριά, στην Αίγυπτο

και που  δεν πάτησε στην Τροία ποτέ της.

 

Στα δεκαεφτά μου, οι γονείς μου γύρισαν.

-Και κόπηκε η εφηβεία μου με το μαχαίρι-.

Έψαχναν τον μελλοντικό μου σύζυγο, ανάμεσα

σε ταλαιπωρημένους γιούς αιμοσταγών ηρώων.

Με συνεχάρησαν θερμά για την μυθοπλασία μου,

μα την υπέκλεψαν αυτοστιγμεί, να την χαρίσουν

στους καλοπληρωμένους αυλικούς αοιδούς:

Να δοξαστεί η δυναστεία και  η μητέρα μου,

να μην χλευάζουν οι πολίτες τον πατέρα.

 

Οι  ποιητές οικειοποιήθηκαν τους μύθους μου.

Δεν φάνηκαν ευγνώμονες σε μένα,  ούτε και δίκαιοι !

Μην τους πιστεύετε! Μην τους χειροκροτείτε!

 

 

 

Ερμιόνη