Το ντροπαλό συρτάρι

Το ντροπαλό συρτάρι

της Σταυρούλας Ρεσβάνη

Κρατιόταν πάντα ανοιχτό
προσποιούμενο ακαταστασία ή ανεμελιά.
Σαν να ήταν αθώο.
Σαν να μην έκρυβε κανένα μυστικό.

Όταν έμπαινες στο δωμάτιο,
σου ερχόταν (κίνηση αυθόρμητη) να το κλείσεις.
Έτσι ποτέ δεν έψαξες,
κι ούτε ποτέ σου βρήκες
τα επιλήψιμα, τα ενοχικά.
Λες ιστορίες για ανθρώπους σιωπηλούς ή λιγόλογους.
Ενοχοποιείς τη σιωπή τους.
Σου κινούν υποψίες ενοχής,που δε φτάνουν ποτέ σε αποδείξεις.
Βολεύεσαι με ψίθυρους κι υπόνοιες.
Ύποπτος αυτός που δε μιλάει.
Όμως, αν….;
Αν έχασε τις λέξεις;
Αν έκλεισε τη φωνή του σε ντροπαλό συρτάρι;
Δεν έχεις χρόνο για ερωτήσεις
και, κυρίως, για απαντήσεις.
Προσπερνάς και χάνεσαι
μές στη βουή των νοημάτων,
σε ήχους αλληλοαναιρούμενους.