Γνώση θανάτου

Γνώση θανάτου

της Χαράς Πρεβεδώρου

Η χαίτη του σάρωνε το χώμα

σαν μιας μοιρολογίστρας τα μαλλιά ξέμπλεκα.

Κοίτα δυο πλάσματα,

ένα με σάρκα μαλακή,

που την τρυπάει εύκολα το βέλος

κι ένα βγαλμένο απ’ τη χώρα του παραμυθιού,

όπου μιλούν τα άλογα

και είναι αθάνατα με γνώση του θανάτου.

Αυτό είναι των ανθρώπων βάσανο,

όχι ότι πεθαίνουν,

αλλ’ ότι ζουν σκεπτόμενοι τον θάνατό τους,

και ας παρηγορούνται μ’  αυταπάτες,

έναν πολιτισμό από επινοήσεις

που εικονίζουν την αιωνιότητα·

πάντα βαδίζει καταπόδι τους

ο σκοτεινός άρχοντας της Μοίρας τους.

 

Γι αυτό να κλαις, Ξάνθε, να κλαις

με θνητά δάκρυα .