Τα πουλιά

Τα πουλιά

της Σταυρούλας Ρεσβάνη

Στη γειτονιά μου, ήσυχη και πράσινη,
παρέες πουλιών στριφογυρίζουν.
Ο χειμώνας εδώ, αλλά δεν αποδήμησαν.

Κάποιος τα ταΐζει, ευτυχής για τον προορισμό του.
Σαν κοπάδι κότες συνωστίζονται κοντά του.
Καμιά φορά κάνουν εντυπωσιακούς ελιγμούς,
πάνω από τα αδιάφορα κεφάλια μας.
Σωπαίνουν, όταν η μπόρα φοβερίζει τα σπίτια, τα δέντρα, τον ουρανό μας.
Όπως σωπαίνουν οι απόντες μας.
Η γειτονιά φιλοξενεί και παπαγάλους.
Ασύμβατοι με το κλίμα μας, βρήκαν εδώ καταφύγιο.
Από πού ήρθαν; Πώς;
Πού κοιμούνται όλα αυτά τα πουλιά;
Τι κάνουν, όταν ξεσπάει η καταιγίδα;
Βαριέμαι να μάθω, δε ρωτάω. Οι ειδικοί ξέρουν.
Προχθές, σε ένα ανοιξιάτικο διάλειμμα που ξετρυπώσαμε στις μέσα τσέπες του Φλεβάρη, ακούστηκαν πουλιών τιτιβίσματα.
Ο ταϊστής των πουλιών συνέχιζε το έργο του, σταθερός κι αθώος, ο αίρων τις τύψεις.
Κι εγώ, να κάνω πως δε βλέπω κάτω στον κήπο το ακίνητο σώμα του παπαγάλου.
Δεν έφταιγα, δε ρώταγα, δεν έμαθα…..
Κι αν από το πολύ το δεν , κινδυνεύσουν οι εποχές κι οι ουρανοί μας;
Αύριο κιόλας θα ρωτήσω τον ταϊστή, γιατί το κάνει αυτό.
Αύριο. Υπόσχομαι.

Ο πίνακας είναι του Αλέκου Φασιανού