Αναμνήσεις μιας δασκάλας

Αναμνήσεις μιας δασκάλας

της Σταυρούλας Ρεσβάνη

Το ήξερε πως δεν ήταν μόνη.

Γι’ αυτό δε δίστασε να δρασκελίσει το κατώφλι της τάξης.

Ήταν πάνοπλη από γνώσεις κι αγάπη.

Γεμάτη από διάθεση για προσφορά.

Ικανότητα ψυχολογικών χειρισμών, εναλλακτικά σενάρια χειραγώγησης εφήβων.

Με άλλα λόγια είχε στη διάθεση της μέσα ικανά, για να διδάξει.

Πέρασε το κατώφλι.

Τότε κατάλαβε την πλάνη της.

Οι έφηβοι δεν ήρθαν κοντά της αθώοι.

Είχαν ταυτότητα και  «ενδιαφέροντα».

Είχαν μια αυτάρεσκη αίσθηση για το τι τους χρειάζεται.

Όλες οι πνευματικές κατακτήσεις δεν είναι γι’ αυτούς τίποτε άλλο, από μια εκδοχή

στη μικρή κομψή οθόνη του κινητού τους.

Δεν ξέρουν τίποτα από διαδικασίες ή κόπο.

Το θηρίο της άγνοιας, που κάποτε ζούσε ντροπιασμένο στα συρτάρια  της ανερχόμενης κοινωνίας, βγήκε ειρωνικό και καλοθρεμμένο να απειλήσει τις προσπάθειές της.

Τώρα μαθαίνουν να είναι λαμπεροί, να μιμούνται, να πληροφορούνται άμεσα και γρήγορα.

Και τώρα τι κάνει;

Θα ανεβάσει τη δική της παράσταση.

Θα τους δείξει την πλάνη τους .

Θα τους κάνει να καταλάβουν πως ό,τι  θεωρούν δικαίωμα κι απελευθέρωση, δεν είναι παρά μια απάτη.

Άλλοι τη λένε ευκολία, εφησυχασμό ή βόλεμα.

Σκηνοθέτησε θόρυβο. Δυνατό. Πάταγο.

Όμοιο με την κραυγή του Αχιλλέα στην τάφρο, λίγο πριν βγει στη μάχη.

Περιμένοντας τα όπλα από τον Ήφαιστο, σκέφτηκε έτσι να φοβερίσει τους Τρώες.

Αυτή, όμως, δεν περιμένει τέτοια βοήθεια.

Είναι μόνη, μετέωρη μπροστά στο αδυσώπητο χάσμα.

Κανείς ποτέ δεν έμαθε αν οι έφηβοι, που έγιναν στο μεταξύ γυναίκες και άντρες,

κατάλαβαν το απελπισμένο διάβημά της.

 

Μεταξοτυπία του Σαράντη Καραβούζη (1938-2011)