Της γιασεμιάς μου

Της  γιασεμιάς  μου

της Τέτης Χαραμιδοπούλου

Κάθε φορά που γυρίζω στο πατρικό μου, απ΄τα πρώτα μου μελήματα, να ρίξω μια ματιά στη γιασεμιά του κήπου μου. Γέρικη τώρα πια, αγωνίζεται ν’ ανασάνει απ’ τον σφιχτό εναγκαλισμό μιας άλλης νεότερης και σφριγηλότερης περικοκλάδας.

Στέκω μπροστά της μ’ έγνοια περισσή, μήπως χρειάζεται κάτι, να το κάνω, να μην το αμελήσω, για κείνην και για μένα ανάγκη ζωτική!

Και μετά αφήνομαι στο άρωμα των λουλουδιών της… Παίρνω βαθιές ανάσες με κλειστά μάτια και τότε έρχονται οι θύμησες και με κατακλύζουν..

..Και με βλέπω μικρό παιδάκι, βράδυ καλοκαιρινό με φεγγαρόφωτο, πριν ξαπλώσω στο κρεββάτι μου, να στέκομαι πλάι της, να γεμίζω το στήθος μου μ’ ανάσες ευλογημένες από τ΄άρωμά  της το διακριτικό κι ύστερα να γεμίζω τη χούφτα μου με τ ’αστράνθια της για να ευωδιάσω τον ύπνο των αγαπημένων μου, ακουμπώντας τα πλάι στο μαξιλάρι τους…

Πόση ομορφιά μου ‘χει χαρίσει αυτό το δεντράκι και πόση ευγνωμοσύνη κρύβω στην καρδιά μου γι αυτό!

Μικροπράγματα, θα πεις, κι όμως ικανά να σε στηρίζουν στα δύσκολα της ζωής!

Ο πίνακας είναι της Ειρήνης Κανά.