Ξαναδιαβάζοντας τον Όμηρο

  Ξαναδιαβάζοντας τον Όμηρο 

της Σταυρούλας Ρεσβάνη

Φτάσαμε κάποτε στην Τροία.
Ολότελα χαμένη αυτή η πόλη.
Ο Ποιητής μαρτυράει για συγκρούσεις ηρώων και θεών, κατορθώματα αρίστων που χάθηκαν στην άβυσσο του χρόνου και της λήθης, όπως κάθε άλωση επιτάσσει.
Ξεχείλισαν ποτάμια φωτιάς στο μάταιο κυνηγητό γενναίου από γενναίο.
Τι απέγιναν οι θυμοί, οι καυχησιές, οι μάχες σώμα με σώμα;

Κι οι θεοί, οι κατά εικόνα και ομοίωση ανθρώπων;
Οι θεοί που μεροληπτούν ακυρώνοντας τη θεότητά τους σε ποιον παρέδωσαν την εξουσία τους;
Κάποιος ανάμεσά μας είπε πως δεν είμαστε επαρκείς να μιλήσουμε για θεούς
Ας μιλήσουμε για τους ανθρώπους
Για τους άρχοντες της Τροίας, τους θαμπωμένους από την ομορφιά.
Αυτούς που ξέφυγαν προς στιγμή από το ρόλο τους, νικημένοι από την παραδοχή «χαλάλι ο πόλεμος για μια τέτοια γυναίκα»
Για τον Πάρη που κρύφτηκε (ντροπιαστικό για το έπος) από το Μενέλαο,
Αναζητώντας δικαίωση στην αγκαλιά της Ελένης.
Για τον ηρωικό Έκτορα, το στήριγμα της Τροίας, πάνοπλο από ευθύνες και χρέος
Κι όμως!
Για μια αγκαλιά στο γυιο, για ένα λόγο τρυφερό στην Ανδρομάχη, άφησε κατάχαμα την τρομερή την περικεφαλαία ,που έδειχνε πόσο πολύ στον πόλεμο τους άλλους ξεπερνούσε
Κι έτσι τον άφησε ασκεπή ο ποιητής για λίγο,σαν άνθρωπο κοινό, συνηθισμένο.
Κι εκεί στο τέλος πια, ο Πρίαμος γερμένος  ταπεινά, φιλάει το χέρι του εχθρού.
Για να κερδίσει το κορμί του πεφιλημένου γυιού
Αναπέμπει ικεσία  και λαβαίνει έλεος
Τότε, δεν ξέρουμε αν του ξέφυγε του επικού ποιητή,συμφώνησαν
Πάνω από το χάος που έφτιαξαν με την εκδίκηση και τις κατάρες
Ο νικητής κι ο νικημένος σηκώνονται βαριοί κι οι δυο από πόνο.
Κι ύστερα επέστρεψαν στο θρήνο τους
Να τον παλέψουν ,όπως μπορεί ο καθένας μας , τότε και πάντα
Ψάξαμε κάποτε στην Τροία. Τίποτε.
Μόνο κάποια ίχνη επικής σιωπής
Πώς τα κατάφερε  έτσι ο ποιητής, να βγει από το έπος, εφ’ ω ετάχθη;
Κι όμως! Ο ήχος της λύρας του έφτασε καθαρός, προειδοποίηση μαζί και προφητεία.

Ο πίνακας είναι του Ουιλιάμ Αντόλφ Μπουγκερώ (1825-1905)