της Σταυρούλας Ρεσβάνη
Χέρια ανθρώπων ύψωσαν σκληρούς τοίχους, για να υπηρετήσουν την ανάγκη.
Της δίνουν διάφορα ονόματα: κατοικίες, ξενοδοχεία, γραφεία, εργοστάσια. Γιατί ο άνθρωπος όλα τα θέλει: θαλπωρή, διασκέδαση, υπηρεσίες, προϊόντα.
Με τον καιρό οι τοίχοι δακρύζουν ή καταρρέουν. Ο άνθρωπος το ξέρει αυτό. Δεν ανησυχεί, βρίσκεται στο προστατευτικό κουκούλι της πόλης του.
Γνώριμες του είναι οι ρυτίδες της, οι αντιφάσεις της, οι ασχήμιες. Κολλημένος σε αυτήν σαν βρέφος στη μήτρα, άλλοτε αδιαφορεί, άλλοτε συνηθίζει στη φλυαρία της παρακμής κι άλλοτε, σαν ξυπνημένος από κρίση φυσιολατρίας, παραπέμπει το μάτι στην ομορφιά. Μοναδικά στρέφεται στη βοήθεια της φύσης. Ξέρει ότι η καλαισθησία της θα μαγέψει τους περαστικούς, θα τον κάνει πάλι περήφανο για την πόλη του. Τότε τα αφήνει όλα να περπατήσουν μέσα από δρόμους λουλουδιασμένους, το βλέμμα παρηγοριέται, η ψυχή ησυχάζει, σαν βρέφος σε μητρική αγκαλιά, ακούγοντας το παρηγορητικό μουρμούρισμα: μη φοβάσαι, είμαι το χώμα, κι έγινα λουλούδι. Κρεμάστηκα ψηλά, για να με θυμάσαι.
Το πατάρι των αναγνώσεων 
Σχολιάστε