Όλη η χαρά σε ένα ζευγάρι παπούτσια

Όλη η χαρά σε ένα ζευγάρι παπούτσια

της Κατερίνας Καλλιακούδη

Παρατηρώ την κόρη μου που είναι 15 μηνών και περίπου 50 εκατοστά . Έχει 4 δόντια και ξεπροβάλλουν και άλλα 2. Έχει αρχίσει και περπατάει. Κάθε πρωί η πρώτη της κίνηση είναι να μου δείχνει τα παπούτσια της. Μου τα δείχνει με πάθος, με επιμονή, με χαμόγελο. Θέλει να τα φορέσει αμέσως. Είναι ενθουσιασμένη που κάνει τα πρώτα της βήματα.             Τις περισσότερες φορές, έχω να της αλλάξω την πάνα, να στρώσω το κρεβάτι, να κλείσω το μάτι της κουζίνας, να απαντήσω γρήγορα σε ένα mail και τα παπούτσια περνάνε σε δεύτερη μοίρα. Τότε σέρνεται μόνη της ως τα παπούτσια, απλώνει τα χεράκια της και προσπαθεί να τα φορέσει μόνη της. Φωνούλες επίμονες με κινητοποιούν να την  βοηθήσω.

Μόλις τα φορέσει, βάζει το μικροσκοπικό της χεράκι μέσα στο δικό μου και αρχίζει να βολτάρει σε όλο το σπίτι. Κάθε λίγο σταματάμε και μου δείχνει τα παπούτσια της. Πόσο της αρέσουν, είναι ενθουσιασμένη, καμαρώνει, αισθάνεται μεγάλη ικανοποίηση που με τα παπούτσια της καταφέρνει να περπατάει.                                                                                     Την πάω στις κούνιες και εκεί εξακολουθεί να μου τα δείχνει βγάζοντας φωνούλες ικανοποίησης. Την παρατηρώ κάθε μέρα. Παρατηρώ το πάθος της, την επιμονή της, τη χαρά της, πηγαία και ειλικρινή, χαρά από την καρδιά της.

Τα συναισθήματα των παιδιών μας είναι ολόκληρος κόσμος. Πόσο άμεσα τα εκφράζουν. Πόσο απλοί είναι οι λόγοι που τα κάνουν να χαίρονται: ένα απλό γκρι ζευγάρι παπούτσια, ούτε καν χρωματιστό. Πότε ήταν, άραγε, η τελευταία φορά που χάρηκα εγώ; Ποιος ήταν ο λόγος; Πώς εξέφρασα τη χαρά μου;                                                                                                    Θα μπορούσαμε εμείς οι μεγάλοι να χαρούμε με κάτι πολύ απλό; Με ένα όμορφο λουλούδι, ένα τραγούδι, ένα φωτεινό χαμόγελο, μια συναισθηματική επικοινωνία, ένα χορό;

Τα παιδιά μας δείχνουν τα βήματα. Ανοίγουν δρόμους αβίαστα κι απλά.  Μας λένε:  ό,τι καταφέρνουμε μέσα στη μέρα, ακόμα και το πιο μικρό και αυτονόητο, είναι ένα δικό μας δημιούργημα, μια προσωπική μας κατάθεση. Θα αφήσουμε τον εαυτό μας να χαρεί για αυτό; Θα το απολαύσουμε; Θα μας καμαρώσουμε;

Παρατηρούμε τα παιδιά μας λίγο καλύτερα. Τα αφήνουμε  να μας μάθουν. Είναι μεγάλοι δάσκαλοι και μας φέρνουν σε επαφή με τον κόσμο των συναισθημάτων με τον πιο απλό τρόπο.